Kijk naar dit gezicht. Het gezicht van een vrouw, die zich bevond in het gedrang van dorpelingen. Er was nauwelijks ruimte om te staan, laat staan te liggen. Ze was in elkaar gezakt. Kon zich in de bedompte, overvolle ruimte niet staande houden. Wanden en vloer waren met kolengruis besmeurd.
Er was geschreeuw, gekreun en bange, bezorgde gezichten. Wat moesten ze hier in het ruim van dit kolenschip? Ze moesten vluchten voor oorlogsgeweld. Het schip zou hen brengen naar veilige oorden. Maar het schip zou nooit vertrekken. Elisabeth van den Heuvel was 46 jaar, weduwe en liet vier kinderen na. Pas dit jaar ontdekten wij een foto van haar: Elisabeth, overleden op 12 mei 1940 tijdens een evacuatie.
Het was niet anders in ons dorp in de tweede wereldoorlog.
Hoe ongelukkig was Piet Hulsen, die juist op de dag dat Nijmegen werd gebombardeerd, juist daar was, omdat hij een bezoek aan een specialist in het Canisiusziekenhuis moest brengen.
