Willem en Johanna van de Geijn woonden met hun 9 kinderen in dit huis. Het huis was eigendom van de familie Bevers.
Opa was scheepstimmerman en werkte op de scheepswerf van Meijer.

Johan van de Geijn was een zoon van hen. Hij kwam na dwangarbeid in Duitsland jammerlijk om. Het schip waarop dwangarbeiders verzameld waren om afgevoerd te worden, werd door Engelsen tot zinken gebracht. Johan was daarbij en overleefde het niet. 

Ten tijde van de brand was zoon Johan in Duitsland en Bertus was in ’41 getrouwd en woonachtig in Boven-Leeuwen. Hij woonde daar aan de Waalbandijk net voorbij de afrit van de Molenstraat in een twee-onder-één-kaphuis. Dat huis was eigendom van Wim Ariëns. 
Zijn dochter Gerry weet nog dat Bertus van verre de Duitsers hoorde aankomen. Het gezin zat verscholen in de kelder met vader Bertus op de keldertrap, een bijl in de handen, de Duitsers afwachtend, die daar nooit kwamen. Piet was kort voor de brand met zijn vrouw ingetrokken in het huis van het echtpaar Kersten op adres Dijk no 47.

Het huis van Willem en Johanna, hier op de hoek Korte Brouwerstraat/Waalbandijk ging totaal verloren bij de brandstichting. Het gezin werd opgevangen aan het eind van de Korte Brouwersstraat in de Zandstraat in het huis dat naast dat van Klaas Meijer stond en er overigens nu nog staat. Na de oorlog is de familie gaan wonen in de donkerbruine houten noodwoningen die gebouwd waren in de Korte Brouwersstraat tegenover de meubelfabriek van Salet.